Historia drezyn
Drezyny motorowe to lekkie pojazdy szynowe używane pierwotnie do kontroli stanu torów, prac konserwacyjnych oraz transportu robotników kolejowych. Pojawiły się w Polsce już na początku XX wieku i były powszechnie wykorzystywane przez PKP przez wiele dekad.
Początkowo były to konstrukcje napędzane ręcznie lub przy pomocy silników spalinowych, często oparte na podzespołach motocyklowych, a nawet samochodowych.

Drezyna motorowa na bocznicy kolejowej
Dane techniczne
- Typ napędu: spalinowy (najczęściej jednocylindrowy)
- Masa pojazdu: 1–3 tony
- Prędkość maksymalna: 40–70 km/h
- Liczba miejsc: 2–8 (zależnie od typu)
- Przeznaczenie: nadzór techniczny, transport brygad torowych, inspekcje linii
- Popularne modele: WM-10, WM-15A, Warszawa-Motorowa, drezyny typu "Żuk"
Modernizacje i rekonstrukcje
Obecnie niektóre drezyny są odrestaurowywane przez pasjonatów kolei i muzea techniki. Coraz częściej pojawiają się także na imprezach retro czy rajdach drezynowych, organizowanych na nieczynnych liniach kolejowych. Powstają także nowe konstrukcje amatorskie, często na bazie starych osi i silników.
Drezyny we współczesności
Choć tradycyjne drezyny motorowe zostały w dużej mierze wyparte przez nowoczesne pojazdy techniczne, nadal mają swoje miejsce – zwłaszcza w prywatnych kolejach wąskotorowych, skansenach i wśród hobbystów. Ich prostota, niezawodność i surowy urok sprawiają, że pozostają symbolem dawnej techniki kolejowej.

Zmodernizowana drezyna WM-15A